طلبه كه باشي رنگ دنيا برايت فرق مي كند. تمام شهر مي شود درس ، مي شود كتاب اخلاق. طلبه كه باشي انگار تمام اشارات خدا را لمس مي كني. تمام كارهاي مردم و گذشت روزگار برايت معناي ديگري دارد. طلبه كه باشي شبها كه مي خوابي، صبح ها كه لباس به تن مي كني و به قصد قربت راهي محل عبادتت مي شوي، با خودت قرار داري. با خودت حساب و كتاب داري. به قول بزرگواري كه در آئين آغازين فرمود: يار دين خدا مي شوي… انصار الله مي شوي.

طلبه كه باشي ديگر تمام حواست را جمع مي كني، چه آن هنگام كه وارد وادي مقدس شدي، چه آن زمان كه خارج از آن قدم برمي داري، خودت نيستي، نبايد باشي، مردم شهر هم جور ديگري نگاهت مي كنند… تمام دير آمدن هايت، زود رفتن هايت، درس نخواندن هايت، تو را به خود مشغول مي كند. 

وادي سختي است اما به اميدت آمدم و آمديم… تكيه گاهمان تو هستي اي مهربان… دستگيري كن تا طلبه اي باشيم شايسته ي ياري دينت، ان شاالله